شروعی دوباره

دوست داشتم دیگر اسباب کشی نکنم؛ دوست داشتم بعد از 8 سال وبلاگ نویسی دیگر مانند بچه آدمیزاد یک جا مانده و دیگر چون دخترکی کم سن و سال که مدام تغییر عقیده می دهد و هر لحظه و ساعت نظرش عوض می شود، آدرس عوض نکرده و بالاخره در خانه سوم مستقر شوم برای ابد؛ اما راستش را بخواهی این اواخر دیگر بریده بودم... زیادی از حد خودم بودم آنجا و بیش از حد لزوم اقوام و آشنایان و همکاران می خواندنم آنجا؛ اصلا روز اولی که آن خانه بنا شد قرار بر این بود که دیگر اشتباهات گذشته تکرار نشوند و آن خانه بماند برای من و دلتنگی هایم، برای بیان احساسات و عواطفم، برای حرفهای مگویم و خلاصه برای خیلی از چیزها؛ اما نه تنها اشتباهات گذشته تکرار شدند بلکه شدت و حدت تکرار مجددشان دوبرابر گذشته شد و این بدان معنی است که من می بایستی تبریک بگویم به خودم برای داشتن چنین ثبات قدمی!!! واقعا جای تبریک دارد! دیگر کم کم به جایی رسیده بود که این اواخر حتی رئیسم هم به آدرسم دسترسی پیدا کرده بود و تو جرأت داشتی دیگر کلامی بر علیه اداره و همکارانت بر زبان بران! البته بگویم ها به هیچ عنوان قصد نداشتم به ایشان آدرسی بدهم ولی یک روز نمی دانم چه شد که حرف از وبلاگ و وبلاگ نویسی شد و از آنجایی که من لال مانی می گیرم اگر در این زمینه حرفی نزنم، لو دادم که من هم وبلاگ می نویسم آنهم نه الان که هشت سال است این کار با من و خونم عجین شده است؛ حدس مابقی ماجرا گمان نکنم برایت سخت بوده باشد، خانم رئیس فرمودند اگر راست می گویی بگو بدانم نام صفحه ات چیست و چون راست میگفتم، نام صفحه ام را گفتم so فردایش از طریق گوگل ردیابی گردیدم؛ یک روز که در حال بررسی آمار وبلاگم بودم، از دیدن نتایج آمار کم مانده بود زهره ترک شوم؛ یک نفر با آی پی اداره داشت سر فرصت و با خیال راحت صفحه به صفحه ی وبلاگم را می خواند (کل کامپیوترهای اداره ما با یک آی پی در اینترنت شناخته می شوند اطلاعات بیشتری در این زمینه ندارم، ببخشید)، با کلی ترس و لرز زنگ زدم به خانم مدیر و گفتم دیدید چه شد؟ بدبخت شدم فکر کنم حراست اداره آدرس وبلاگم را پیدا کرده است! ایشان اما در کمال خونسردی زدند زیر خنده که نترس جانم، حراست پیدایت نکرده، من پیدایت کردم؛ خوب معلوم است که از آن روز به بعد نصفه نیمه خفقان گرفته باشم! پس هم به این دلیل و هم بخاطر دلایل شخصی از این به بعد دیگر اینجا می نویسم و چون نمی توانم از چند نفر از دوستان آن یکی خانه ام به هیچ عنوان بگذرم، آدرس اینجا را به اندک نفراتی می دهم و دیگران را به خدای بزرگ احد و واحد می سپارم؛ پس یا علی... شروع می کنیم! 

پ.ن. دوستای گلم اولش میخواستم لینک نشم تو وبلاگاتون (گفتم شاید از طریق لینکای شما پیدام کنند) ولی حالا که فکرشو میکنم میبینم اونایی که من میشناسم بعیده که انقدر همت کنند و برن سراغ لینکای دوستانِ دوستان من تازه می خوام اونور هنوز بنویسم کم کم و بعد دیگه قطعش کنم برای همین بعید می دونم که به چیزی شک کنند، از طرفی این پست رو هم چند روز دیگه رمزدارش میکنم که دیگه قابل ردیابی نباشه پس دیگه به میل خودتونه دوستان اگر دوست دارید لینک کنید ولی خواهشا اسمم رو کنار لینکم نگذارید مرسی از لطف همگی